Finansowanie leczenia żywieniowego dorosłych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

Zasady finansowania i rozliczania świadczeń żywieniowych

 

Żywienie pozajelitowe i żywienie dojelitowe przez sztuczny dostęp dietą przemysłową to tzw. świadczenia medyczne gwarantowane.
Wg ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oznacza to, że świadczenia takie są finansowane w całości lub współfinansowane ze środków publicznych na zasadach i w zakresie określonych w ustawie.

Świadczenia medyczne polegające na odżywianiu pacjenta pozajelitowo lub dojelitowo przez sztuczny dostęp dietą przesyłową są finansowane w całości przez Narodowy Fundusz Zdrowia w ramach różnych rodzajów świadczeń. Procedury te powinny być więc dostępne bezpłatnie dla wszystkich ubezpieczonych w NFZ pacjentów, jeśli ich stan kliniczny wymaga zastosowania leczenia żywieniowego.

Żywienie pozajelitowe i dojelitowe powinno być prowadzone zgodnie z aktualną wiedzą medyczną i standardami opracowanymi przez towarzystwa naukowe. W dokumentach wydanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia oraz Ministerstwo Zdrowia nie ma żadnych szczegółowych opisów dotyczących sposobu realizacji świadczeń (np. minimalnych ilości diet przemysłowych wymaganych do rozliczenia procedury). Każdorazowo zatem – zgodnie z zapisami z zarządzeń Prezesa NFZ – należy opierać się na aktualnej wiedzy medycznej, standardach i dostosowywać leczenie żywieniowe do specyficznych potrzeb poszczególnych pacjentów.

 

UWAGA:

Rozliczeniu w ramach procedury żywienia dojelitowego finansowanej przez NFZ nie podlega podawanie pacjentom przez zgłębniki zmiksowanej diety kuchennej!

 

Żywienie pozajelitowe i dojelitowe przez sztuczny dostęp może być prowadzone i jest finansowane przez publicznego płatnika u pacjentów

(szczegółowa instrukcja i dokumenty dostępne po kliknięciu w odpowiedni link):

  1. hospitalizowanych w szpitalu (wyłączając tzw. leczenie jednego dnia)

  2. przebywających w domu (dom oznacza także dom pomocy społecznej oraz inne jednostki, w których chory przebywa na stałe ale nie jest objęty świadczeniem stacjonarnym finansowanym przez NFZ)

  3. objętych opieką stacjonarnych zakładów opiekuńczo-leczniczych i zakładów pielęgnacyjno – opiekuńczych

  4. objętych opieką oddziałów paliatywnych oraz stacjonarnych hospicjów

  5. objętych programem zdrowotnym wybudzania ze śpiączki

  6. objętych opieką stacjonarnych oddziałów rehabilitacji oraz stacjonarnych zakładów rehabilitacji.

 

Konieczność zainicjowania i prowadzenia leczenia żywieniowego najczęściej występuje u pacjentów podczas leczenia w szpitalach. Część chorych po zakończeniu hospitalizacji wymaga jednak dalszego żywienia dojelitowego i pozajelitowego, dlatego płatnik finansuje leczenie żywieniowe poza szpitalem jako element opieki stacjonarnej oraz domowej w różnych rodzajach świadczeń.